Είμαι 45 χρονών και πάσχω από ψωρίαση από τα 21 μου έτη.
Η ζωή με ένα χρόνιο νόσημα που φαίνεται δεν είναι καθόλου εύκολη. Ιδίως τα πρώτα χρόνια υπήρχε έντονη ανησυχία από όλους όσοι με συναναστρέφονταν μήπως κολλήσουν. Τη δεκαετία του ‘90 κανείς εδώ δεν ήξερε για την πάθηση, ούτε καν οι γιατροί. Ακόμα και η ίδια η ονομασία της ασθένειας δημιουργούσε λανθασμένες εντυπώσεις. Από τις χειρότερες στιγμές που μπορώ να θυμηθώ δεν είναι τόσο τα συμπτώματα της νόσου όσο η προετοιμασία που έπρεπε να κάνω κάθε φορά που ήθελα να γδυθώ σε κάποιο δοκιμαστήριο για να μην αναστατώσω την πωλήτρια και αρχίσει έντρομη να αναρωτιέται αν εκτέθηκε στην αρρώστια μου και την μεταδώσει στα παιδιά της!
Για χρόνια φορούσα χοντρές βαμβακερές κάλτσες μέχρι το γόνατο για να προβάρω ρούχα. Επίσης θυμάμαι 2 κομμώτριες που αρνήθηκαν να με λούσουν, ακόμα και με γάντια, λόγω της όψης της ψωρίασης στο τριχωτό της κεφαλής. Αυτά είναι πια παρελθόν και γι’ αυτό ευθύνονται σύλλογοι ασθενών όπως το Επιδέρμια που με καμπάνιες ενημέρωσης διέλυσαν τον σκοταδισμό και συνεισέφεραν τα μέγιστα στη βελτίωση ποιότητας ζωής των πασχόντων.
Τώρα μου αρέσει να μιλάω για την ψωρίαση, ειδικά με τους μαθητές μου, για να βοηθήσω κι εγώ στην εξάπλωση της γνώσης και τον περιορισμό της προκατάληψης. Χαίρομαι δε ιδιαίτερα όταν τα παιδιά ζητάνε να ακουμπήσουν τα σημεία που είναι ερεθισμένο το δέρμα και με ρωτάνε αν πονάω και πως νιώθω, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι δεν είναι και τόσο άσχημο τελικά!
Ρούλα